Od 1 stycznia 2020 r. minimalne wynagrodzenie wzrosło do 2600 zł. Dla niektórych osób oznacza to wyższą podstawę, od której nalicza się zasiłek.
Dla pracowników zatrudnionych na pełen etat, podstawa wymiaru zasiłku, od której oblicza się zasiłek chorobowy, opiekuńczy, wyrównawczy, macierzyński lub świadczenie rehabilitacyjne, nie może być niższa od kwoty określonej przepisami. Od 1 stycznia tego roku, nie może być ona niższa niż 2243,54 zł, czyli kwota minimalnego wynagrodzenia pomniejszonego o 13,71%. Ten procent to kwota, która odpowiada stopie procentowej składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej ze środków pracownika.
Jeśli płatnik zasiłku, którym może być pracodawca albo ZUS, ustali, że podstawa zasiłku przysługującego po 1 stycznia 2020 r., czyli przeciętne wynagrodzenie z 12 miesięcy przed powstaniem prawa do zasiłku, jest niższa niż 2243,54 zł, to podwyższy ją do tej właśnie wysokości. Płatnik, gdy ustala podstawę zasiłku, uwzględnia nie tylko pensję zasadniczą, lecz także inne składniki wynagrodzenia, np. premie, prowizje lub inne dodatki.
W wypadku pracujących na części etatu minimalna podstawa wymiaru zasiłku jest zmniejszana proporcjonalnie do czasu pracy.
Podstawy wymiaru zasiłku lub wynagrodzenia chorobowego przysługującego u tego samego pracodawcy nie oblicza się bowiem na nowo (z nowego okresu), jeżeli w pobieraniu tego wynagrodzenia za okres choroby i zasiłków – bez względu na ich rodzaj – nie było przerwy lub przerwa trwała krócej niż trzy miesiące kalendarzowe.
